Μια ματιά γύρω μας

     Κακοποίηση < κακοποιῶ < κακός + ποιέω / ποιῶ. Τόσο περίεργο μία λέξη που συνδέεται με την ποίηση, την ανύψωση του πνεύματος να μπορεί να αποκτήσει μια διάσταση άσχημη και νοσηρή. Τις τελευταίες μέρες παρακολουθούμε άφωνοι τις εξελίξεις. Βλέπουμε ανθρώπους να αμφισβητούνται ως άνθρωποι, καταξιωμένους καλλιτέχνες να μην έχουν ίχνος κάλλους πάνω τους. Το «Κάλλος» αποτέλεσε για τον Πλάτωνα «Ιδέα», ενώ εμείς ξεφύγαμε από την «Ιδέα» και ευχαριστήσαμε την ψυχή μας με ψευδαισθήσεις. Αποθεώσαμε ανθρώπους με την ίδια δυναμική που τους αποκαθηλώνουμε τώρα.

Εξαπάτηση; Δεν ξέρω αν είμαστε άμοιροι ευθυνών. Μπορεί για έναν διάσημο καλλιτέχνη εσύ ο ταπεινός ασήμαντος άνθρωπος να μη γνώριζες τις αισχρές πράξεις του. Όμως, σήμερα αναρωτήθηκα… Για τον γείτονά σου που ξυλοφόρτωνε την οικογένειά του δεν ήξερες; Για τη γυναίκα που κλαίει κάθε βράδυ δεν ήξερες; Για το παιδάκι με τη νοητική υστέρηση που έφτυσαν οι συμμαθητές του δεν ήξερες; Για τους γονείς που μαζεύτηκαν να διώξουν κάθε διαφορετικό παιδάκι από το σχολείο των παιδιών τους, επειδή τάχα έριχνε το επίπεδο της τάξης, δεν ήξερες; Για τον ηλικιωμένο γείτονα που είναι μέρες άπλυτος, με μισό πιάτο φαγητό, χωρίς κανένα να τον φροντίζει δεν ήξερες; Για τον γείτονά σου που πεινάει δεν ήξερες; Αλλά σαφώς δεν ήσουν εσύ όλα αυτά τα πρόσωπα για να ξέρεις, εσύ ξέρεις μόνο ό,τι αφορά εσένα.

     «Φοβόμουν να μιλήσω, γιατί δεν είχα δικαίωμα» θα πεις εσύ. «Φοβόμουν πώς θα με χαρακτηρίσουν στη γειτονιά», θα πει η πονεμένη γυναίκα, «Φοβόμουν για το παιδί μου, μην του κάνουν κακό, μην το κακοποιήσουν, μην το διώξουν, μην…μην…», θα πει η μητέρα του παιδιού με  νοητική υστέρηση. «Φοβάμαι όσα ζω, φοβάμαι να σας θυμίσω πως υπάρχω ακόμα», θα σκεφτεί ο ηλικιωμένος. Ο φόβος μας σκεπάζει τη ζωή μας. Η ανθρωπιά σκεπάζεται, ο τρόμος γιγαντώνει τη μαύρη πλευρά της ανθρωπότητας, η αγωνία για μια ήσυχη καθημερινότητα μετατρέπεται σε μια ζωή χωρίς οξυγόνο.

Αν σήμερα όλα αυτά μας πνίγουν, ίσως είναι στο χέρι μας να βρούμε το οξυγόνο που χρειαζόμαστε. Να προστατεύσουμε τον διπλανό μας, να ακούσουμε τις κραυγές του, να σηκώσουμε το τηλέφωνο, να χτυπήσουμε την πόρτα, να βοηθήσουμε όποιον μας χρειάζεται. Σήμερα είναι μια ξένη κοπέλα, αύριο είναι η αδερφή σου, σήμερα είναι το παιδί της, αύριο το δικό σου, σήμερα είναι ένας ηλικιωμένος κύριος, αύριο είναι ο πατέρας σου, αύριο όλα αυτά τα πρόσωπα είσαι ΕΣΥ, είμαστε ΕΜΕΙΣ!