Μνήμη έρωτα

     Υπάρχει πιο όμορφη εικόνα από δύο ρυτιδιασμένα χέρια ακουμπισμένα το ένα πάνω στο άλλο; Σαν οι χαρακιές των χεριών τους να έχουν σχηματιστεί για να ενωθούν μεταξύ τους…Ενωμένα για χρόνια, ακουμπισμένα με αγάπη το ένα δίπλα στο άλλο, κρύβοντας στο δέσιμο τους πόνους, χαρές, αγάπη και όνειρα.

     Εδώ και δέκα χρόνια η Ρόζα πάσχει από άνοια. Ο Μενέλαος, ο σύζυγός της, θα περίμενε κανείς να είναι ένας δυστυχής άνδρας που βιώνει την ταλαιπωρία της ασθένειας της γυναίκας του και τις δυσκολίες μιας καθημερινότητας που δεν μοιάζει σε τίποτα με τα προηγούμενα χρόνια της ζωής τους. Ωστόσο, ο Μενέλαος είναι χαρούμενος, κοιτά στα μάτια τη Ρόζα με έναν τρόπο αλλιώτικο. Είναι ταυτόχρονα η γυναίκα του και το μικρό του παιδί. Μπορεί για αυτήν ο Μενέλαος να είναι «ένας καλός κύριος που την προσέχει», για τον Μενέλαο όμως η Ρόζα είναι η αγάπη του.

     Κάθε πρωί, τη βοηθά να ντυθεί και πηγαίνουν μαζί στο πάρκο. Την πιάνει από το μπράτσο και περπατούν. Κάθε μέρα της διηγείται ιστορίες μιας ζωής που για τη Ρόζα μοιάζει ξένη, αλλά για τον Μενέλαο είναι οι αναμνήσεις της ζωής τους που προσπαθεί να κρατά ζωντανές μέσα από τις διηγήσεις. Τα απογεύματα της φτιάχνει τον καφέ της και κάθονται στο μπαλκόνι. Κάποια στιγμή ο Μενέλαος, σηκώνεται, φεύγει. Γυρίζει πίσω με ένα τριαντάφυλλο. «Σ’ αγαπώ Ρόζα μου», της λέει και της βάζει το αγαπημένο τους τραγούδι. Κοιτώντας από το παράθυρό μου αυτό το σκηνικό, αναρωτιέμαι αν η Ρόζα νιώθει το σ’ αγαπώ του Μενέλαου, αν καταλαβαίνει τον τρόπο που την κοιτάζει.

     Χθες ο Μενέλαος αρρώστησε, δεν βγήκαν στο μπαλκόνι. Άκουσα, όμως, πάλι το τραγούδι τους να παίζει από μέσα και είδα τη Ρόζα να ανοίγει το παράθυρο χαμογελώντας. Χαμογέλασα και εγώ μαζί της. Ο έρωτας, η μουσική, το τραγούδι ενός ανθρώπου που δεν σταματά να κοινωνεί το σ’ αγαπώ του στον άνθρωπο που γεμίζει την ψυχή του πέντε δεκαετίες τώρα, αυτό είναι το άσμα του έρωτα. Αυτός είναι ο έρωτας, ο καθημερινός, ο αληθινός, ο έρωτας πέρα από τα συμφέροντα, από τις ευκολίες, ο έρωτας που παλεύει για να θυμίζει την ύπαρξή του. Ο έρωτας που υπάρχει, που ζει, που αναπνέει μέσα από τον ίδιο τον έρωτα.

Στον Μ. και στη Ρ. για τον έρωτα που διδάσκουν στα παιδιά τους, στα εγγόνια τους, σε όλους μας.

Δύο λόγια ακόμα…

     Να θυμάστε πως μόνο με έρωτα (κάθε μορφής) κινείται τούτος ο κόσμος. Ένας κόσμος που κατακλύζεται τον τελευταίο καιρό από θλίψη για όσους δεν έμαθαν να αγαπούν, για όσους δεν έμαθαν να σέβονται, για όσους δεν γνώρισαν την αλήθεια του αγνού έρωτα. Αυτός ο κόσμος, μονάχα από ανθρώπους σαν τον Μενέλαο μπορεί να συν-κινηθεί.

     Ο έρωτας μας κάνει να νιώθουμε Άνθρωποι, γεμάτοι συναισθήματα, όνειρα και ελπίδα. Να αγαπάμε με σεβασμό ό,τι αγγίζει την καρδιά μας. Σήμερα, 14 Φεβρουαρίου, μια απλή μέρα στο ημερολόγιο για κάποιους, μια παγκόσμια μέρα ενός εμπορικού έρωτα για άλλους, ίσως απλά μια ευκαιρία να θυμηθούμε πως η αγάπη είναι απλά αυτά τα γεμάτα έρωτα και σεβασμό χέρια, που θα ακουμπήσουν γλυκά το ένα το άλλο, που θα μας θυμίσουν πως είμαστε Άνθρωποι!