Έλα να σου πω ποια είμαι…
Χθες έκανα μια επίσκεψη στον «Αινεία». Εκεί με περίμενε η Ελευθερία. Ενώ μιλούσα με τους φροντιστές άκουσα τη φωνή της Ελευθερίας. Μάλλον για να είμαι ακριβής άκουσα τις φωνές της Ελευθερίας!
Μετά από λίγο είδα το πρόσωπο που είχε το όνομα Ελευθερία. Δεν μπορούν αυτές οι φωνές να βγαίνουν από το στόμα της είπα. Ήταν μια γλυκιά κυρία. Όμορφη, περιποιημένη και έκατσε να πιούμε έναν καφέ στο καινούριο της σπιτικό.
Πόλεμος, χωράφια, θάνατοι, παιδιά, εγγόνια. Ιστορίες πολλές και δύο μάτια να λάμπουν. Φιλούσε όσους την φρόντιζαν και φώναζε γιατί δεν ήθελε κανέναν στο καινούριο της σπίτι. Η υπεύθυνη της έδωσε το χέρι της. Την κράτησε σφιχτά και εκείνη ξέχασε και τις φωνές και το άγχος τους!
«Πόσους θα ταΐσουμε σήμερα μάνα;» ρωτούσε μόνη της. «Όσους πεινάνε!» απαντούσε στον εαυτό της! Μας έδινε ευχές, μου έλεγε την ιστορία της ζωής της. Ήθελε να μάθω ποια είναι. Μπορεί πολλοί να πιστεύουν ότι δεν ξέρει ποια είναι. Η ψυχή της όμως ξέρει ποια είναι. Είναι μια γυναίκα με στιγμές, χαρές, λύπες, εμπειρίες και ανάγκη να σου πει ποια είναι.
Ήπιαμε καφέ, κάναμε παρέα και η Ελευθερία ξάπλωσε να ξεκουραστεί το μεσημέρι της χαρούμενη. Μου είπε πως όταν ξυπνήσει θα ετοιμαστεί για να με υποδεχτεί και πάλι στο σπίτι της σαν «αρχόντισσα», ντυμένη και περιποιημένη. Η κ. Ελευθερία ξέρει ποια είναι…είναι μια «αρχόντισσα» της ζωής και έτσι θα παραμείνει!
Comments (2)
Συγχαρητηρια,,,,,διάβασα και έμαθα τόσα πολλά,,,,,,ειλικρινά δεν ένοιωσα λυπημένη γιατί είδα ανθρώπους να χαμογελούν ,,,,,,συνεχιστε πάντα προς το καλύτερο ,,,,,,έχουμε ανάγκη από τέτοιες μοναδες…….
Ευχαριστούμε πολύ για τη στήριξη, το χαμόγελο των ηλικιωμένων είναι υποχρέωση και ευχαρίστηση μας! Τα λόγια σου, μας δίνουν τη δύναμη να συνεχίσουμε…